॥ স্বপ্নাতীত ॥

                ✍॥ ৰঞ্জুমণি মহন্ত ॥

এটা পৰুৱাই পোৱা সপোনে
হাতত সাৰে ভৰিত সাৰে আহি
মোৰ দুৱাৰত টুকুৰিয়াইছিল ।

অবাক বিস্ময়ত
মই খুলি দিছিলো
মোৰ বন্ধ দুৱাৰ ।

মোৰ আন্ধাৰ কোঠালিত
সি জোন হৈ জ্বলিছিল,
তৰা হৈ নাচিছিল -
মই মুগ্ধ হৈ চাই আছিলো ।

কি জানো সুৰ এটা
সি গুণগুণাইছিল !
মই উন্মনা হৈ পৰিছিলো  ;

মোক সন্মোহিত কৰি 
সি গুচি গৈছিল
পুৱতি তৰাৰ সতে ।

এতিয়া, মোৰ কোঠালিলৈ
তাৰ সঘন আহ-যাহ ।
শূন্যতাৰ সংগী সি,
মোৰ বিশ্বস্ত সহচৰ।

তাৰ সান্নিধ্যৰ উমেৰে
উজ্জীৱিত হৈ ,
আকৌ এবাৰ
চাকি চাব খোজো স্বাদ
- জীৱনৰ ।